W Polsce pojazdy zabytkowe wyróżniają się żółtymi tablicami rejestracyjnymi. Możemy je zauważyć zarówno na samochodach, jak i motocyklach. Podpowiadamy, w jaki sposób można uzyskać białą kartę pojazdu, ile to kosztuje oraz jakie są pozytywne strony posiadania zabytkowego pojazdu.
Spis treści
- Co to jest biała karta pojazdu?
- Jak przebiega rejestracja pojazdu zabytkowego?
- Biała karta pojazdu – wzór
- Biała karta – jak wypełnić?
- Ile kosztuje biała karta pojazdu zabytkowego?
- Jakie są plusy posiadania zabytkowego pojazdu?
Co to jest biała karta pojazdu?
Biała karta to powszechna nazwa karty ewidencyjnej ruchomego zabytku techniki. Dzięki niej możemy starać się o włączenie naszego pojazdu do ewidencji zabytków. Wiąże się to również z tym, że nasz samochód otrzyma żółte tablice, co będzie wyróżniało go wśród innych. Pozostaje jednak pytanie: jaki pojazd może być nazywany zabytkowym?
Według ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazdem zabytkowym jest ten, który „(…) na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów”. Należy dodać, że taki pojazd musi mieć minimum 30 lat, jego typ nie może być już produkowany, a także nie dokonano w nim zasadniczych zmian konstrukcyjnych.
Jak przebiega rejestracja pojazdu zabytkowego?
Rejestracja pojazdów zabytkowych składa się z trzech etapów:
- uzyskania wpisu do ewidencji zabytków ruchomych techniki,
- badanie techniczne dla pojazdu zabytkowego,
- rejestracji w wydziale komunikacji.
Najpierw musimy zdobyć białą kartę oraz opinię rzeczoznawcy oraz ds. techniki samochodowej. To właśnie rzeczoznawca samochodowy wydaje białą kartę pojazdu. Następnie wojewódzki konserwator zabytków analizuje wydane wcześniej opinię i jeśli jest ona pozytywna, wtedy dostajemy tzw. wpis do ewidencji. Oznacza to, że umieszcza on nasz pojazd w wojewódzkiej ewidencji zabytków ruchomych techniki, potwierdzając to odpowiednim zaświadczeniem.
Kolejnym krokiem jest udanie się do okręgowej stacji kontroli pojazdów, gdzie następuje badanie techniczne na podstawie wniosku o przeprowadzenie badania technicznego na zgodność z warunkami technicznymi dla pojazdu zabytkowego. Jeśli na tym etapie wszystko będzie w porządku, wtedy otrzymujemy kolejne zaświadczenie – tym razem o dopuszczeniu pojazdu do ruchu drogowego. Dzięki temu nasz samochód czy motocykl nie musi przechodzić okresowych badań technicznych.
Na koniec pozostaje nam jeszcze odwiedzenie wydziału komunikacji oraz wszelkie formalności z tym związane. Wymagane są takie dokumenty, jak przy każdej standardowej rejestracji samochodu, z tym że dodatkowo składamy:
- dowód zakupu,
- dowód rejestracyjny lub oświadczenie o jego barku,
- potwierdzenie wpisania naszego pojazdu do ewidencji zabytków,
- badanie techniczne,
- dokumenty celne w przypadku pojazdu sprowadzonego.
Warto dodać, że pojazd zabytkowy można zarejestrować również w przypadku, gdy nie posiadamy jego dowodu rejestracyjnego. W takiej sytuacji należy jednak złożyć stosowne oświadczenie wraz z resztą wymaganych dokumentów.
Biała karta pojazdu – wzór
Biała karta pojazdu jest czterostronicowym dokumentem, który łącznie składa się z 27 pól, które należy uzupełnić. Są to m.in. historia obiektu, informacje o wszelkich modernizacjach czy remontach oraz dane właściciela. Zgodnie z oczekiwaniami wynikającymi z nazwy, karta ewidencji zabytków naprawdę jest w białym kolorze.
Na początek trzeba znaleźć wzór karty ewidencyjnej, który został określony przez Narodowy Instytut Dziedzictwa w Warszawie. Na stronie internetowej wspomnianego instytutu znajdziemy nie tylko wzór takiej karty, ale również instrukcję, która będzie pomocna podczas uzupełniania poszczególnych pól. Pod tym linkiem znajdują się wszystkie niezbędne pliki gotowe do pobrania.
W tym momencie warto dodać, że drukujemy co najmniej 2 egzemplarze białej karty, ponieważ jeden z nich zostanie umieszczony w wojewódzkiej ewidencji zabytków (WKZ), a drugi w krajowej ewidencji zabytków (NID). Poniżej znajduje się fragment, a dokładniej pierwsza strona tzw. białej karty.
Jest jeszcze jedna rzecz, o której należy wspomnieć, a mianowicie: dokument ten musi być wykonany na papierze o odpowiedniej gramaturze oraz w odpowiednim formacie. Jeśli zależy nam na zamieszczeniu fotografii, one także muszą być wydrukowane na błyszczącym papierze fotograficznym, równie ważny jest ich rozmiar. Wszystkie szczegółowe informacje znajdziemy w instrukcji na stronie Narodowego Instytutu Dziedzictwa.
Potrzebujesz pomocy z uzyskiem Białej Karty pojazdu?
Biała karta – jak wypełnić?
Przechodząc jednak dalej, zajmijmy się tym, jakie informacje powinniśmy zawrzeć w poszczególnych rubrykach. Skupimy się na dwóch pierwszych stronach dokumentu.
Dane techniczne pojazdu
Na pierwszej stronie należy uzupełnić pole z nazwą zabytku (możliwe jest dopisanie w nawiasie nazwy potocznej, której używamy) oraz podać typ pojazdu (pole nr 1). Czas powstania (pole nr 2) to rok produkcji pojazdu. Jeśli nie jesteśmy w stanie określić dokładnej daty, należy podać ją w przybliżeniu. Materiał podstawowy (pole nr 3) to materiały, z jakich powstał zabytek (całość lub jego fragmenty). Dane firmowe (pole nr 4) obejmują nazwę firmy lub nazwisko producenta, miejsce powstania (lub pochodzenia), markę fabryczną oraz model.
Wymiary (pole nr 5) to konkretne dane obrazujące długość, szerokość i wysokość, które podawane są w milimetrach, centymetrach lub metrach – w zależności od wielkości obiektu. Ciężar (pole nr 6) to dane dotyczące wagi, mogą być podawane w gramach, kilogramach lub tonach. Dopuszczalne jest wpisanie ciężaru w przybliżeniu, posługując się skrótem „ok.”. Ilość (pole nr 7) – wpisujemy odpowiednią (większą od 1) cyfrę, jeśli ewidencja dotyczy kilku identycznych zabytków.
Materiały graficzne (pole nr 8) to fotografie oraz rysunki techniczne, które mają pozwolić zidentyfikować obiekt. Wymagane jest załączenie co najmniej 1 zdjęcia przedstawiającego charakterystyczny widok pojazdu.
Dane właściciela
Adres (pole nr 9) powinien zawierać miejscowość, gminę, powiat i województwo. W polu „właściciel i jego adres” (nr 10) należy wpisać aktualnego prawnego właściciela obiektu. Użytkownik i jego adres (pole nr 11) – tutaj wpisujemy nazwę instytucji lub imię i nazwisko osoby prywatnej wraz z adresem (w zależności od tego, kto jest jego aktualnym użytkownikiem). Miejsce pracy (pole nr 12) dotyczy miejsca, gdzie przechowywany jest nasz pojazd.
Rubryka „udostępnienie” (pole nr 13) określa osobę lub instytucję, która musi wydać zgodę na udostępnienie obiektu. Można tutaj też opisać inne utrudnienia związane z dostępem do pojazdu zabytkowego. W obu przypadkach należy uzupełnić nazwę i adres jednostki gospodarczej lub osoby prywatnej, które są za to odpowiedzialne. W polu „formy ochrony” (nr 14) możemy wpisać np. rejestr zabytków, a następnie podać jego numer i datę.
Karta ewidencyjna zabytku – część druga
Druga strona białej karty zawiera tylko 2 pola. Pierwszym z nich jest „historia obiektu” (pole nr 15), a więc powinniśmy tutaj wypisać wszystkie fakty, które mają bezpośredni związek z naszym pojazdem. Dane te mogą dotyczyć projektantów, konstruktorów, wytwórcy, ale także użytkowników i właścicieli. Następnie powinny zostać wymienione funkcje, jakie pełnił ten obiekt w przeszłości.
Opis i charakterystyka techniczna (nr 16) – to pole dotyczy m.in. parametrów oraz cech technicznych obiektu, opisu konstrukcji i budowy, rodzaju napędu i technikę wykonania. Należy jednak pamiętać, aby w tym opisie zawrzeć aktualny stan obiektu.
Ile kosztuje biała karta pojazdu zabytkowego?
Część kosztów związanych z rejestracją pojazdu zabytkowego zawsze jest taka sama, różnice pojawiają się jednak w dokumentacji przygotowanej przez rzeczoznawcę.
Samo wydanie białej karty (3szt.), opinii technicznej (2szt.), wniosku do Konserwatora, wniosku do diagnosty kosztuje 1000 zł. Następnie trzeba doliczyć mniej więcej od 350 zł za badanie techniczne pojazdu. Żółte tablice to koszt 250 zł, wraz z pozostałymi kosztami rejestracji.
Jakie są plusy posiadania zabytkowego pojazdu?
Sam fakt, że posiadamy pojazd zabytkowy jest niewątpliwie pozytywem dla każdego szczęśliwego właściciela takiego samochodu. Co więcej, omija nas także konieczność regularnych przeglądów technicznych. Istnieje również opcja zawieszenia ubezpieczenia OC na pewien czas, np. na miesiąc. Ubezpieczenie pojazdu zabytkowego wymagane jest jedynie w okresie, kiedy z niego korzystamy. Jeśli tego nie robimy, a samochód stoi nieużywany, nie jest ono konieczne.
Chcesz zarejestrować zabytkowy pojazd, ale formalności cię przytłaczają? Sprawdź naszą ofertę pomocy w rejestracji samochodów zabytkowych w Warszawie!
Przeczytaj też: